Czas pracy kierowcy 2025 - kluczowe informacje dla firm transportowych

Czas pracy kierowcy – kogo dotyczy?

Na samym początku warto wyjaśnić, do kogo odnoszą się omawiane przepisy o czasie pracy. Rozporządzenie 561/2006 dotyczy głównie większych pojazdów – czyli takich, których dopuszczalna masa całkowita (DMC) przekracza 3,5 tony, albo są przeznaczone do przewozu więcej niż 9 osób (wliczając kierowcę).

Od tej reguły istnieją pewne wyjątki, które dotyczą m.in. pojazdów:

• medycznych,
• wojskowych,
• zabytkowych,
• wolnobieżnych,
• specjalistycznych,
• wykonujących przewóz osób na trasach regularnych, jeśli poruszają się one do 50 km (np. autobusy),
• po naprawie w serwisie, kontrolowanych pod kątem dokonanej naprawy,
• niezarejestrowanych i bez zalegalizowanych tablic rejestracyjnych,
• poruszających się tylko w obrębie terenu prywatnego, w przypadku, gdy nie wyjeżdżają na drogi publiczne.

Szczegółowa lista wyjątków znajduje się w artykułach 3 i 13 rozporządzenia.

Od dnia 2 lipca 2026 roku zasady dotyczące czasu pracy kierowców będą też obowiązywać dla lżejszych pojazdów, jeżeli są używane do międzynarodowego przewozu towarów lub przewozu kabotażowego. Nowy próg masy całkowitej wyniesie 2,5 tony (wraz z przyczepą lub naczepą).

Czas pracy kierowcy – definicja

Czas pracy kierowcy to nie tylko sama jazda. Wbrew pozorom, za kierownicą spędza się tylko część tego czasu. Do obowiązków wliczających się w czas pracy kierowcy należą:

• prace związane ze spedycją,
• codzienna obsługa pojazdu i przyczep,
• realizacja niezbędnych formalności,
• załadunek i rozładunek, a także nadzór nad tymi czynnościami, gdy są wykonywane przez inne osoby,
• zabezpieczenie ładunku,
• utrzymywanie pojazdu w czystości,
• pomoc i nadzór nad pasażerami wsiadającymi i wysiadającymi,
• inne prace związane z realizacją zadań służbowych lub zapewnieniem bezpieczeństwa osób, pojazdu i ładunku.

Do czasu pracy wlicza się także 15-minutową przerwę, jeśli kierowca pracuje co najmniej 6 godzin oraz te momenty, kiedy formalnie nie wykonuje on swoich obowiązków, ale nadal przebywa na stanowisku pracy i jest gotowy do ich podjęcia.

Dotyczy to na przykład sytuacji, gdy kierowca czeka na załadunek lub rozładunek, a nie wie z góry, ile to potrwa — ani przed wyjazdem, ani na początku tego oczekiwania. W takim przypadku czas ten również wlicza się do czasu pracy.

Co nie zalicza się do czasu pracy?

Do czasu pracy nie wlicza się natomiast okresów, w których kierowca formalnie nie wykonuje czynności związanych bezpośrednio z prowadzeniem pojazdu ani innych obowiązków służbowych. Są to między innymi:

• czasu dyżuru, jeżeli podczas jego trwania kierowca nie wykonywał pracy,
• nieuzasadnionych postojów w czasie prowadzenia pojazdu,
• nieprzerwanego odpoczynku dobowego,
• przerwy w pracy wynikającej ze stosowania przerywanego systemu czasu pracy.

Doba pracownicza

Doba pracownicza to 24-godzinny ciągły okres liczony od momentu, w którym kierowca zaczyna pracę danego dnia.

Przykładowo: jeśli kierowca rozpoczyna pracę w poniedziałek o 5:00 rano, jego doba pracownicza trwa do wtorku do 5:00 rano.

W tym czasie - czyli w tych 24 godzinach - kierowca musi wykonać cały odpoczynek dobowy.

Dzienny czas jazdy

W ramach jednej doby pracowniczej kierowca może prowadzić pojazd przez maksymalnie 9 godzin. W szczególnych przypadkach czas ten może zostać wydłużony do 10 godzin, jednak nie więcej niż dwa razy w tygodniu.

Przerwy

Po każdej jeździe trwającej 4,5 godziny konieczne jest zrobienie 45-minutowej przerwy. Przerwę tę można podzielić na dwie części: najpierw 15 minut, a następnie 30 minut. Kluczowe jest, aby zachować właśnie taką kolejność – najpierw krótsza przerwa, potem dłuższa.

To jednak nie wszystko. Jeśli kierowca pracuje ciągiem przez 6 godzin, również musi odpocząć – przynajmniej 30 minut. A gdy jego zmiana trwa dłużej niż 9 godzin, przerwa powinna wynieść już 45 minut.

Tygodniowy czas jazdy i pracy

Tydzień pracy kierowcy trwa od poniedziałku od północy (00:00) do końca niedzieli (24:00). W tym czasie kierowca może maksymalnie spędzić 56 godzin za kierownicą co średnio daje około 8 godzin na dobę.

Tygodniowy czas pracy kierowcy, wliczając w to godziny nadliczbowe, nie może przekraczać średnio 48 godzin pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, który nie może być dłuższy niż cztery miesiące. W wyjątkowych sytuacjach dopuszcza się jednak możliwość wydłużenia czasu pracy w pojedynczym tygodniu do 60 godzin. Ważne jest jednak, aby mimo tego w całym okresie rozliczeniowym średnia tygodniowa nie przekroczyła ustalonych 48 godzin.

Dwutygodniowy czas jazdy

Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że skoro w jednym tygodniu kierowca może jechać maksymalnie 56 godzin, to w dwa tygodnie może „wyrobić” aż 112 godzin. Nic bardziej mylnego. Przepisy są jasne: w ciągu dwóch kolejnych tygodni kierowca nie może prowadzić dłużej niż łącznie 90 godzin. Co to oznacza w praktyce?

Załóżmy, że w pierwszym tygodniu kierowca wykorzystał limit jazdy – czyli 56 godzin. W takim przypadku w drugim tygodniu może już przejechać tylko 34 godziny (bo 56 + 34 = 90).

Inny scenariusz: jeśli w pierwszym tygodniu kierowca wyjeździł 45 godzin, to w kolejnym tygodniu może też przejechać maksymalnie 45 godzin.

Trzeba pamiętać, że limit 90 godzin obowiązuje zawsze w dwóch następujących po sobie tygodniach – to znaczy, że każdy tydzień „dokłada się” do kolejnego.

Przykładowo: jeśli w tygodniu 1 i 2 kierowca jeździł po 45 godzin, to w tygodniu 3 ma do dyspozycji znów 45 godzin.

Praca w porze nocnej

Zgodnie z Kodeksem pracy, pora nocna to 8 godzin między 21:00 a 7:00 rano – konkretne godziny ustala pracodawca. Za pracę w porze nocnej pracownikowi przysługuje dodatek – 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia.

W przypadku kierowców sprawa wygląda trochę inaczej, bo obowiązuje ich ustawa o czasie pracy kierowców. Tutaj pora nocna oznacza 4 godziny między 0:00 a 7:00 rano. Pracodawca może sam (w regulaminie pracy lub umowie) wskazać porę nocną (np. 00:00–04:00 lub 02:00–06:00).

Dlaczego jest to tak istotne? Ponieważ w przypadku pracy w porze nocnej dobowy czas pracy kierowcy zawodowego nie może przekroczyć 10 godzin. Co ważne, przepisy nie precyzują dokładnie, ile czasu trzeba przepracować w tej porze, aby uznać, że była to praca nocna – przyjmuje się jednak, że wystarczy nawet jedna minuta, by obowiązywało to ograniczenie.

Przykład: Jeśli kierowca zaczyna pracę o 3:00 rano, a pracodawca ustalił porę nocną od 00:00 do 4:00, to znaczy, że kierowca może pracować maksymalnie 10 godzin tego dnia.

Odpoczynek dzienny

Każdemu kierowcy przysługuje prawo do odpoczynku, podczas którego nie musi wykonywać swoich obowiązków. Jednym z rodzajów takiego odpoczynku jest odpoczynek dobowy, który, jak sama nazwa wskazuje, musi być zapewniony w każdej dobie pracowniczej.

Istnieją dwa rodzaje dobowego odpoczynku: regularny i skrócony.

Regularny odpoczynek trwa co najmniej 11 godzin i może być podzielony na dwie części: pierwszą trwającą minimum 3 godziny i drugą nie krótszą niż 9 godzin.

Skrócony odpoczynek trwa co najmniej 9 godzin i można z niego skorzystać maksymalnie trzy razy pomiędzy dwoma tygodniowymi odpoczynkami.

Dzienny czas pracy

Można pomyśleć, że jeśli kierowca korzysta z regularnego odpoczynku, to może pracować do 13 godzin dziennie, a jeśli ze skróconego - nawet do 15 godzin. Jednak w praktyce jest nieco inaczej. Podczas pracy kierowca musi robić też obowiązkowe przerwy i wykonywać inne zadania, które zgodnie z przepisami nie są zaliczane do czasu jego aktywności. Dlatego faktyczny czas pracy kierowcy jest zawsze krótszy.

Odpoczynek tygodniowy

Każdy kierowca zawodowy ma obowiązek odbywania regularnego odpoczynku tygodniowego. Taki odpoczynek powinien trwać minimum 45 godzin i musi się rozpocząć najpóźniej po sześciu dniach pracy (czyli po sześciu kolejnych dobach od zakończenia poprzedniego tygodniowego odpoczynku).

Taki odpoczynek należy zaplanować w miejscu, które zapewnia odpowiednie warunki sanitarno-higieniczne – np. w hotelu. Dodatkowo przynajmniej raz na 4 tygodnie taki odpoczynek musi się odbyć w bazie firmy lub miejscu zamieszkania kierowcy.

Przepisy dopuszczają też tzw. skrócony odpoczynek tygodniowy, który może trwać co najmniej 24 godziny. Ale uwaga – z takiego odpoczynku można skorzystać maksymalnie dwa razy w ciągu dwóch następujących po sobie tygodni.

Rekompensata

Jeśli kierowca zdecyduje się na wykonanie skróconego odpoczynku, musi później nadrobić brakujące godziny. Chodzi o to, że różnicę między wymaganym minimum odpoczynku regularnego (45 godzin) a rzeczywistym czasem skróconego odpoczynku trzeba zrekompensować.

Dla przykładu:

• jeśli odpoczynek trwał tylko 24 godziny, to nadrobić trzeba 21 godzin,
• jeśli trwał 40 godzin – trzeba „dobić” jeszcze 5.

Rekompensatę należy wykorzystać najpóźniej w ciągu trzech tygodni, licząc od tygodnia, w którym odbył się skrócony odpoczynek. Dobra wiadomość jest taka, że brakujące godziny można połączyć z innym odpoczynkiem – na przykład z dziennym lub kolejnym tygodniowym - co daje większą elastyczność przy planowaniu tras i przerw.

Dwa skrócone odpoczynki tygodniowe pod rząd (2x24)

Po wprowadzeniu Pakietu mobilności w 2020 roku zasady dotyczące odpoczynków tygodniowych zostały zmienione, co dało kierowcom większą elastyczność - jednak pod pewnymi warunkami.

Nowością jest możliwość odbycia dwóch skróconych odpoczynków tygodniowych w ciągu dwóch kolejnych tygodni. Aby skorzystać z tej opcji, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• transport międzynarodowy – oba skrócone odpoczynki muszą odbywać się poza krajem, w którym znajduje się siedziba firmy oraz poza krajem zamieszkania kierowcy,
• rekompensata – jeśli kierowca korzysta z dwóch skróconych odpoczynków z rzędu, przy pierwszym następnym regularnym odpoczynku musi „odrobić” sumę skróconych godzin. Dodatkowo, kierowcy musi być zapewniona możliwość powrotu do miejsca zamieszkania lub siedziby firmy,
• regularne odpoczynki – pozostałe dwa odpoczynki tygodniowe muszą być regularne, czyli trwać co najmniej 45 godzin.

Odpoczynek dzienny na promie lub kolei

Kierowca może odbyć dzienny odpoczynek podczas podróży promem lub pociągiem, pod warunkiem, że:

• na tachografie zostanie włączona funkcja „prom/pociąg”,
• zostaną zarejestrowane momenty wjazdu i zjazdu z promu lub pociągu.

Dodatkowo należy przestrzegać następujących zasad:

• odpoczynek musi trwać łącznie co najmniej 11 godzin – może być ciągły lub podzielony (3+9), zgodnie z zasadami odpoczynku regularnego,
• odpoczynek może być przerwany maksymalnie dwa razy, na wjazd i zjazd z promu lub pociągu. Łączny czas przerw nie może przekroczyć 1 godziny,
• kierowca musi mieć zapewnione miejsce do spania, np. koję. Jeśli takiego miejsca nie ma, czas spędzony na promie lub w pociągu traktowany jest jako dyspozycyjność, a nie odpoczynek.

Odpoczynek tygodniowy na promie lub kolei

W przypadku tego odpoczynku sprawa jest trochę bardziej złożona. Aby odbyć pełny (regularny) odpoczynek tygodniowy (45h) na promie lub w pociągu, muszą być spełnione dodatkowe warunki:

• czas spędzony na promie/pociągu musi wynosić minimum 8 godzin,
• kierowca musi mieć kabinę sypialną (dla odpoczynku 45h), lub koję/kuszetkę (dla odpoczynku skróconego 24h).

Przepisy nie mówią dokładnie, jak udowodnić spełnienie powyższych warunków, jednak przyjęło się, że bilety czy dokumenty z promu lub pociągu, zawierające informacje o warunkach odpoczynku, są wystarczające. Firma powinna przechowywać te dokumenty przez rok na wypadek kontroli.

Załoga kilkuosobowa

W transporcie drogowym jednym z często stosowanych modeli organizacji pracy jest tzw. załoga kilkuosobowa. Polega ona na tym, że podczas jednej zmiany trasę realizuje co najmniej dwóch kierowców, którzy naprzemiennie prowadzą pojazd.

Aby przejazd mógł zostać uznany za pracę w załodze kilkuosobowej, w pojeździe między dwoma odpoczynkami (dziennym lub tygodniowym) musi przebywać jednocześnie minimum dwóch kierowców. Ważne jest jednak, że obaj kierowcy nie muszą zaczynać pracy w tym samym momencie. Drugi kierowca powinien dołączyć do pojazdu najpóźniej w ciągu pierwszej godziny jazdy pierwszego kierowcy. Co więcej, jeśli w trakcie jazdy dojdzie do zmiany pojazdu, nie wpływa to na status pracy w załodze, o ile spełnione są warunki dotyczące liczby kierowców i czasu obecności w pojeździe.

Ze względu na to, że jazda w załodze ma charakter rotacyjny, doba pracownicza w takim systemie została wydłużona do 30 godzin. W tym czasie każdego z kierowców wciąż obowiązują limity prowadzenia pojazdu – maksymalnie 9 godzin dziennie, z możliwością wydłużenia tego czasu do 10 godzin, ale nie więcej niż dwa razy w tygodniu. Po zakończeniu zmiany obowiązkowe jest zapewnienie kierowcom odpoczynku trwającego co najmniej 9 godzin.

W sytuacji, gdy jeden z kierowców nie prowadzi pojazdu, lecz przebywa w nim jako pasażer, czas ten traktowany jest jako dyżur. Jeśli podczas dyżuru kierowca wykona przerwę trwającą co najmniej 45 minut podczas której nie wykonuje innych czynności zawodowych ani nie wspomaga aktywnie prowadzącego, może ona zostać zaliczona jako obowiązkowa przerwa.

W poniższej grafice przedstawiono przykładowy harmonogram dla dwuosobowej załogi:

Wszystkie czynności związane zarówno z prowadzeniem pojazdu, jak i pełnieniem dyżuru muszą być dokładnie rejestrowane za pomocą tachografu. Kluczowe jest, aby kierowcy wkładali swoje karty do tachografu zgodnie z aktualnie wykonywaną czynnością. Tylko wtedy ewidencja czasu pracy będzie prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami.

Wydłużony czas jazdy - art. 12 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006

W codziennej pracy kierowcy mogą trafić się wyjątkowe sytuacje, które wymagają odejścia od standardowych przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu. W takich przypadkach pomocny okazuje się artykuł 12 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006, który pozwala na pewne odstępstwa – oczywiście pod warunkiem zachowania bezpieczeństwa na drodze.

Oznacza to, że można:

• przedłużyć dzienny czas prowadzenia pojazdu,
• zwiększyć tygodniowy czas jazdy,
• wydłużyć dobę kierowcy.

Łącznie czas pracy może zostać wydłużony maksymalnie o 1 godzinę – wyłącznie w celu dotarcia do miejsca rozpoczęcia tygodniowego odpoczynku, przy czym przepisy nie precyzują, czy ma to być odpoczynek regularny, czy skrócony.

Artykuł 12 dopuszcza również możliwość przedłużenia czasu jazdy nawet o 2 godziny, pod warunkiem że przed jego rozpoczęciem kierowca odbył co najmniej 30-minutową przerwę. Dotyczy to wyłącznie sytuacji, gdy celem jest dotarcie do miejsca zamieszkania lub siedziby firmy w celu rozpoczęcia regularnego tygodniowego odpoczynku.

Nawet jeśli kierowca korzysta z tych odstępstw, inne przepisy (np. limit 90 godzin jazdy w ciągu dwóch tygodni) nadal obowiązują i muszą być przestrzegane.

Dokumentacja

Za każdym razem, gdy kierowca przekracza standardowy czas jazdy na podstawie art. 12, musi odręcznie udokumentować przyczynę odstępstwa. Wpis należy umieścić na:

• wykresówce,
• wydruku z tachografu,
• lub w planie pracy.

Taki wpis trzeba wykonać najpóźniej po dotarciu na miejsce odpoczynku lub siedziby firmy.

Rekompensata za dodatkowe godziny jazdy

Każda dodatkowa godzina jazdy musi zostać zrekompensowana jako czas wolny. Oznacza to, że kierowca powinien „odzyskać” ten czas, odbierając go jednorazowo wraz z odpoczynkiem – dziennym lub tygodniowym.

Rekompensatę należy odebrać najpóźniej do końca trzeciego tygodnia następującego po tygodniu, w którym doszło do przedłużenia czasu jazdy.

Godziny nadliczbowe

Rozliczanie nadgodzin kierowców jest dość specyficzne, bo nie opiera się na jednym przepisie, tylko na dwóch różnych ustawach: ustawie Kodeks pracy i ustawie o czasie pracy kierowców.

Nadgodziny to nic innego jak sytuacja, gdy kierowca pracuje dłużej niż przewidują to ustalone normy – czyli przekracza dopuszczalny dzienny lub tygodniowy czas pracy.

Kierowca może wyrobić nadgodziny w szczególnych przypadkach, takich jak:

• ochrona życia lub zdrowia ludzi albo mienia,
• usuwanie awarii,
• wyjątkowa potrzeba pracodawcy.

W przypadku szczególnych potrzeb pracodawcy, prawo mówi, że liczba nadgodzin w roku nie powinna przekroczyć 150 godzin.

Można jednak ustalić inny limit (maksymalnie 416) – pod warunkiem, że jest to zapisane w regulaminie pracy, układzie zbiorowym albo w umowie o pracę.

Jeśli kierowca pracuje dłużej niż przewidują to przepisy, przysługuje mu jedna z dwóch form rekompensaty: dodatkowe wynagrodzenie, lub czas wolny.

Dodatek za nadgodziny

Za każdą przepracowaną nadgodzinę, poza standardowym wynagrodzeniem, przysługuje dodatkowa zapłata – tzw. dodatek. Jego wysokość zależy od tego, kiedy nadgodziny zostały przepracowane:

• 100% dodatku przysługuje za nadgodziny:
• wykonywane w nocy,
• w niedziele i święta, które nie są normalnymi dniami pracy,
• w dniu wolnym, który został udzielony w zamian za pracę w niedzielę lub święto,
• lub gdy tygodniowa norma czasu pracy została przekroczona.
• 50% dodatku przysługuje za nadgodziny przepracowane w pozostałych dniach.

Czas wolny za nadgodziny

Zamiast dodatkowego wynagrodzenia za nadgodziny, kierowca może odebrać czasu wolny:

• na wniosek pracownika – za każdą przepracowaną nadgodzinę pracownikowi przysługuje jedna godzina wolnego,
• z inicjatywy pracodawcy – 1,5 godziny wolnego za każdą przepracowaną nadgodzinę.

Kontrola czasu pracy kierowcy

Kontrolą pojazdów wyposażonych w tachografy najczęściej zajmuje się Inspekcja Transportu Drogowego. Trzeba jednak pamiętać, że podobne uprawnienia mają również inne służby, np. Policja, Służba Celno-Skarbowa czy Straż Graniczna. Jeśli podczas kontroli zostaną wykryte jakiekolwiek nieprawidłowości, kierowca może zostać ukarany mandatem.

Co należy zrobić, gdy straci się kartę kierowcy?

W przypadku zgubienia, zniszczenia lub kradzieży karty kierowcy, nadal można wykonywać obowiązki zawodowe, ale pod pewnymi warunkami. Przede wszystkim trzeba dopełnić kilku formalności, które potwierdzą aktywność kierowcy i zapewnią odpowiednią dokumentację.

Zanim rozpocznie się jazdę bez karty, należy:

• wykonać wydruk z tachografu, zawierający dane pojazdu,
• dopisać na nim swoje dane identyfikacyjne – czyli imię i nazwisko oraz numer prawa jazdy lub numer utraconej karty,
• podpisać dokument.

Po zakończeniu dnia pracy, konieczne jest wykonanie kolejnego wydruku – tym razem z informacjami obejmującymi cały czas od momentu wcześniejszego wydruku. Do tych danych należy dodać wszystkie aktywności, których tachograf nie rejestruje automatycznie. Chodzi m.in. o czas spędzony w gotowości, wykonywanie innych prac czy odpoczynek. Ponownie trzeba umieścić dane kierowcy i złożyć podpis.

Jednocześnie, w przypadku utraty karty, należy jak najszybciej złożyć wniosek o wydanie duplikatu. Czas na to wynosi maksymalnie 7 dni kalendarzowych. Nowa karta zostaje wydana w terminie do 8 dni roboczych od momentu przyjęcia wniosku przez odpowiedni urząd.

Kontrola ITD podczas przerw/odpoczynków

Przepisy nie zabraniają Inspekcji Transportu Drogowego ani innym służbom przeprowadzania kontroli w czasie, gdy kierowca odbywa przerwę lub odpoczynek. Oznacza to, że nawet w trakcie postoju należy liczyć się z możliwością sprawdzenia dokumentów, stanu technicznego pojazdu lub przewożonego ładunku.

Ewidencja czasu pracy kierowców

Przepisy wynikające z Pakietu Mobilności, obowiązujące od 29 maja 2022 roku, nakładają na pracodawców i kierowców nowe obowiązki dotyczące ewidencjonowania czasu pracy. Zarówno pracodawcy, jak i kierowcy powinni zapoznać się z tymi zmianami, ponieważ wprowadzają one szczegółowe wymagania dotyczące dokumentacji pracy.

Od tej daty ewidencja czasu pracy musi zawierać następujące informacje:

• całkowitą liczbę przepracowanych godzin,
• czas rozpoczęcia i zakończenia pracy,
• godziny przepracowane w porze nocnej,
• godziny nadliczbowe,
• liczbę godzin dyżuru,
• czas rozpoczęcia i zakończenia zmiany,
• obowiązki wykonywane w domu (np. obsługa telefoniczna),
• liczbę nieusprawiedliwionych nieobecności,
• rodzaj i wymiar dni wolnych,
• rodzaj i wymiar usprawiedliwionych nieobecności.

Pracodawcy są zobowiązani do uwzględniania w dokumentacji różnych źródeł potwierdzających wymiar czasu pracy i rodzaj wykonywanych czynności. Do tych dokumentów należą:

• zapisy z wykresówek,
• wydruki z kart kierowcy,
• dane z tachografu cyfrowego,
• pliki z kart kierowcy,
• pliki z tachografu cyfrowego,
• inne dokumenty potwierdzające czas i charakter pracy kierowcy.

Pakiet Mobilności wprowadza również zmiany dotyczące przechowywania dokumentów:

• okres archiwizacji został wydłużony do 10 lat,
• dokumenty mogą być przechowywane w formie papierowej lub elektronicznej,
• pracodawca musi udostępnić zgromadzone dane kierowcy na jego wniosek,
• dokumentacja dotycząca czasu pracy powinna być przechowywana przez 10 lat po zakończeniu rejestrowania tych informacji.

Taryfikator kar

Zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym z dnia 6 września 2001 roku, szczegółowe zasady dotyczące czasu pracy kierowców oraz konsekwencji ich łamania zostały opisane w załączniku nr 1 do tej ustawy.

Z dokumentu wynika, że każdy kierowca musi przestrzegać jasno określonych limitów dotyczących czasu jazdy, przerw oraz odpoczynków. Nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować nałożeniem kar finansowych. Dotyczy to zarówno samych kierowców, jak i ich pracodawców. Wysokość mandatu zależy od stopnia powagi naruszenia oraz częstotliwości jego występowania. Kary mogą zaczynać się od 50 zł, a w poważniejszych przypadkach sięgać nawet kilku tysięcy złotych.

Do typowych uchybień zalicza się m.in. prowadzenie pojazdu przez zbyt długi czas bez wymaganej przerwy lub zignorowanie obowiązkowego odpoczynku. Takie sytuacje są na bieżąco kontrolowane – zarówno przez służby drogowe, jak i przez urządzenia zamontowane w pojazdach, czyli tachografy. To one rejestrują dokładnie, ile czasu kierowca spędził za kierownicą i kiedy miał przerwę.